விவேக்

தமிழகத்தில் கம்பிவழித் தொலைகாட்சி (கேபிள் டிவி) வந்த போது, நாள்தோறும் ஒரு தமிழ்ப்படம் பார்க்கலாம் என்ற ஆடம்பரம் கிடைத்தது. அதுவரை, வாரத்தில் ஒரு நாள் ஞாயிறு மட்டுமே தமிழ்ப்படம் பார்க்கக் கிடைக்கும். ஞாயிறு மதியங்களில் "மாநிலமொழித் திரைப்படம்" என்ற பெயரில் இந்தியாவில் இருக்கும் எல்லா மாநிலங்களிலும் இருந்தும் விருது பெற்ற ஒரு மொக்கை படத்தை ஒளிபரப்புவார்கள். அந்த விருது படங்களைப் பார்த்தால் உங்கள் ஞாயிறு மாலைக்கே உரிய மனஅழுத்தம் இன்னும் அதிகரிக்கும் அளவுக்கு சோகத்தைப் பிழிந்து இருப்பார்கள் அப்படங்களில். வீடு, பரீட்சைக்கு நேரமாச்சு என்று துன்புறுத்தும் படங்கள்தான் அதிகம். இயக்குநர் பாலா படங்கள் பார்த்தால் கிடைக்கும் அதே எரிச்சல்தான் இப்படங்களும் தரும். அப்போது விடிவெள்ளியாக சன்டிவியும், கேடிவியும் கிடைத்தன. சன்மூவிசு என்ற பெயரில் எப்போதும் படம் ஓடிக் கொண்டே இருந்தது. அதுதான் கேடிவியாக பெயர் மாற்றம் பெற்றது என்று நினைக்கிறேன். காய்ந்த மாடு கம்பங்காட்டைப் பார்த்தது போல, தமிழக மக்களும், மகிழ்ச்சியாக சன்டிவியின் தமிழ்மாலையை சூடிக் கொள்ளத் தொடங்கினர்.

அப்போது "விவி கிரியேசன்சு" (கிரந்தம் நீக்கப்பட்டிருக்கிறது) என்ற படத்தயாரிப்பு நிறுவனத்தினர் "நண்பர்கள்" என்ற திரைப்படத்தை எடுத்திருந்தனர். பணக்காரப் பெண்ணைக் காதலிக்கும் ஏழை இளைஞன்; கொண்டாட்டம், ஆர்ப்பாட்டமான கல்லூரி வாழ்க்கை; என்று ஒரு மசாலா கதை. ஆனால் அந்த வயதில் மிகவும் பிடித்து இருந்தது. அப்படத்தில்தான் முதன்முதலில் விவேக் என்னும் நடிகரைப் பார்த்தேன். கருப்பு வெள்ளைத் தொலைக்காட்சியில், ஒடிசலான தேகத்தோடு, நன்கு சிரிப்பு வரவைக்கிறாரே என்று நினைத்தேன். ஒரு காட்சியில் நாகேசு அவர்களிடம், அவர் குடும்பத்தைப் பற்றிப் பேசி ஒரு sentimental காட்சியும் இருக்கும். அதில் அழுவது போல நன்றாக நடித்திருந்தார் என்று அப்போதே தோன்றியது. அதன் பின்னர், கேடிவியில் எப்போது "விவி கிரியேசன்சு" என்று பார்த்தாலும், "அடடே இன்று நண்பர்கள் படம்" என்று விவேக்கைப் பார்ப்பதற்கு ஆர்வமாகிவிடுவேன். இப்போது போல, என்ன படம் போடப் போகிறார்கள் என்பது அப்போதெல்லாம் முன்கூட்டியே தெரியாது.

1991ல் வெளிவந்த படம் நண்பர்கள். நான் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன் அப்போது. அதன் பின்னர், கிட்டத்தட்ட பத்தாண்டுகள் கழித்து, நான் கல்லூரியில் சேர்ந்த இரண்டாயிரம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் மின்னலே திரைப்படம் வெளிவந்து சக்கை போடு போட்டது. அதுவரையிலும், விவேக் கல்லூரி மாணவராகவே நடித்துக் கொண்டிருந்தார். பிரசாந்துடன் இணைந்து வேளாண் கல்லூரி மாணவராக "கோபாலகிருshணா" என்று தன் கல்லூரி ஆசிரியரை பெயர் சொல்லி விளிக்கும் ஒரு நகைச்சுவைக் காட்சியில் நடித்திருந்தார். அதே திரைப்படத்தில், "கதை சொல்லுகிறேன்" என்று ஒரு நகைச்சுவைக் காட்சியும் இருக்கும். இவையெல்லாம் சேர்ந்து கல்லூரி வாழ்க்கை என்றால் எப்படி இருக்கும் என்று மனத்தில் ஒரு எண்ணம் இருந்தது. கல்லூரியில் சேர்ந்த முதல் நாளே, எங்கள் துறைத்தலைவர், "சினிமாவில் இருப்பது போல எல்லாம் கல்லூரி இருக்காது" என்று அறிவுரை கூறி தெளிவுபடுத்திவிட்டார்.

இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில், வி சேகர் படங்கள், பிரபு படங்கள், என்று பல குறு தயாரிப்பு (low budget) படங்களிலும் விவேக் தலை காட்டினார். சில படங்களில் வடிவேலு, தியாகு, குமரிமுத்து என்று பல நடிகர்களில் ஒருவராகவும் நடித்தார். மின்னலே படத்தின் மூலம்தான் அவரது "காலம்" தொடங்கியது என்று நினைக்கிறேன். வடிவேலுவும், விவேக்கும் கிட்டத்தட்ட 90களின் பிற்பகுதி, 2000களின் முற்பகுதியில்தான் தமிழ் நகைச்சுவையை தங்களின் ஆளுமைக்குக் கீழ் கொண்டுவந்தனர். கவுண்டமணி செந்தில் வயது ஆனவர்கள் ஆனார்கள். மணிவண்ணன், உள்ளத்தை அள்ளித்தா போன்ற படங்களில் தனக்கென ஒரு இடம் உருவாக்கி இருந்தார். இவர்களிடம் இருந்து வடிவேலுவும், விவேக்கும் அடுத்த தலைமுறையைப் பிடித்தனர்.

எங்கள் வீட்டில், விகடன், குமுதம், கல்கி, குங்குமம் என்று வார/மாத இதழ்கள் நிறைய வாங்குவோம். அவற்றில் இருந்து, தொடர்கதைகள் வரும் பக்கங்களைக் கிழித்து தனியாக Bind செய்து நூலாக்கி வைத்திருப்போம். அப்படி ஒரு நாள் ஏதோ, கல்கி / சாண்டில்யன் கதை படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, "விவேகானந்தன்" என்ற இளைஞர், பாலச்சந்தரின் பட்டறையில் சேர்ந்து, திரைப்படங்களில் நடித்துக் கொண்டிருப்பதாக அவரைப் பற்றி ஒரு பெட்டிச் செய்தி, அவரது புகைப்படத்தோடு வந்திருந்தது. பார்த்தவுடன் "அட நம்ம விவேக்" என்று ஏதோ எனக்குத் தெரிந்தவரைப் பற்றி எழுதி இருப்பதைப் போல ஆர்வமுடன் அதனைப் படித்தேன். 

காக்ககாக்க, தூள் வந்த நேரம், விகடன் / குமுதம் எதிலோ நடிகை Jothika அவர்களின் பேட்டி வந்திருந்தது. "உலகின் செக்சியான ஆண் யார் ?" என்ற கேள்விக்கு "விவேக்" என்று அவர் பதிலளித்து இருந்தார். அதற்கு அடுத்த வார இதழில், விவேக் இது பற்றி ஒரு கடிதம் எழுதி இருந்தார். தூள், டும்டும்டும் திரைப்படங்களின் PR க்காக கூட இது நடந்திருக்கலாம். ஏனென்று தெரியவில்லை, ஆனால் இன்றும் அந்த கேள்வி பதில் நினைவில் உள்ளது. 

மற்றொரு முறை, மீண்டும் ஒரு வார இதழ் பேட்டியில், விவேக் தன் இளமை / கல்லூரி கால அனுபவங்கள் குறித்துப் பேசி இருந்தார். தன் கவிதைகள் சிலவற்றையும் பகிர்ந்து இருந்தார். ஒரு கோவைப்பெண் தன் காதலனைக் குறித்து எழுதியதாக "ஏனுங்கோ நீங்க தேனுங்கோ" என்று பகிர்ந்து இருந்தார். அப்போதுதான் கல்லூரிக்காக, கோவைக்கு வந்து சேர்ந்த எனக்கு, இந்த வட்டார வழக்கில் இயற்றப்பட்ட குறுங்கவிதை வெகுவாக ஈர்த்தது. அதே பேட்டியில், தன் இளமைக்கால புகைப்படத்தைப் பகிர்ந்து "எப்படி, அறிவாளி மாதிரி லுக் விடுறேனா" என்று தன்னைத்தானே பகடி செய்து கொண்டிருந்தார். அவரை வெறும் நகைச்சுவை நடிகராக மட்டும் பார்க்காமல் அறிவார்ந்த கலைஞராகவும் அப்போதில் இருந்து பார்க்கத் தொடங்கினேன்.

என் கல்லூரி வாழ்க்கையும், விவேக் திரைப்பட வளர்ச்சியும் ஒன்றாக அமைந்தன. மின்னலே, தில், தூள், ரன், டும்டும்டும், விசில், பார்த்திபன் கனவு, ரோjaக்கூட்டம் என்று பல படங்களில் திறமை காட்டினார். யுனிவெர்சிட்டி என்று ஒரு மொக்கை படம் அவருக்காகவே பார்த்து இருக்கிறேன். தென்காசிப்பட்டணம் என்ற திரைப்படத்தில் இரண்டு நாயகர்கள் இருந்தாலும், இன்றளவும் அது விவேக் படம் என்றே நினைவில் இருக்கிறது.

ஆசையில் ஒரு கடிதம் என்று பிரசாந்த்; யூத், தமிழன், திருமலை, பிரியமானவளே, பத்ரி, குருவி என்று இளைய தளபதி; வாலி, காதல் மன்னன் என்று தல என்று அக்கால பெரும் நடிகர்கள் அனைவரோடும் நடித்தார். பின்னர் Rajniக்கே மாமாவாக Sivajiயிலும் நடித்தார்.  அதில்லாமல் விக்ரம், சூர்யா, பிரபுதேவா போன்றோருடனும் நடித்து இருக்கிறார். சமீபத்தில் கார்த்தி, தனுசு வரை நடித்து இருக்கிறார். அமேசான் பிரைமில் அடிக்கடி "காshமோரா" திரைப்படம் பார்ப்பேன், மிகவும் பிடித்த படம். அருமையாக நடித்து இருப்பார். Rajni, Vijai, Dhanush என்று எந்த நடிகருடன் நடித்தாலும் அவர்களுடன் அருமையான Chemistry அவருக்கு உண்டு. இளையதளபதியும் இவரும்தான் எனக்குத் தெரிந்து சிறந்த நாயகன்+நகைச்சுவை சோடி நான் பார்த்த காலத்தில்.

மூட நம்பிக்கைகளை எதிர்த்து திரையில் பகுத்தறிவை வளர்த்ததில் பெரும்பங்கு இவருக்கு உண்டு. திகவே அழைத்து விருது வழங்கியது. கலைஞருக்கும் மிகப்பிடித்த நகைச்சுவை நடிகர். மின்னலே திரைப்படத்தில், ஒரு காட்சியில், லாரிக்கு அடியில் விழுந்துவிடுவார். அங்கே எலுமிச்சை கட்டி இருக்கும், "உள்ளுக்குள்ள 750 spareparts இருக்குடா, அதில் ஓடாத லாரியா இதில் ஓடப் போகுது ? " என்று பகுத்தறிவு உரையாடல்களை பொருத்தி இருப்பார். என் கல்லூரி துறைத்தலைவர் (HoD) அவர்களுக்கு மிகவும் பிடித்த உரையாடல் இது.

விவேக்கைப் பற்றி பேசி விட்டு மரம் வளர்ப்பதைப் பற்றி எப்படிப் பேசாமல் இருக்க முடியும் ? அப்துல் கலாம் சொன்ன ஒற்றைச்சொல்லில் கோடி மரம் வளர்ப்பு என்ற குறிக்கோளை ஏற்றுக் கொண்டு அயராமல் உழைத்தார். திரைப்படம் தாண்டி, அவருக்கு மெய்யாகவே இயற்கை மேல் ஒரு காதல் இருந்தது. படைப்பாளிகளுக்கே உரிய மென்மனம் இருந்தது. யாரிடமும் பெரிதாக சண்டைக்கெல்லாம் போகாமல் அமைதியாக வாழப் பழகி இருந்தார். ஒரேயொரு முறை பத்திரிக்கையாளர்களிடம் சண்டை வந்தது. என்றாவது நேரில் பார்த்தால், அதைச்செய்திருக்கக்கூடாது என்று அவரிடம் வேடிக்கையாக நான் சண்டை பிடிக்க வேண்டும் என்று கூட நினைத்திருந்தேன்.

விவேக்கின் நடிகர், மரம் வளர்ப்பாளர் என்ற முகங்கள்தான் பலருக்கும் தெரியும். ஆனால் அவர் ஒரு மிகச்சிறந்த நிகழ்ச்சித் தொகுப்பாளர் / மேடைப்பேச்சாளர். இசைப்புயல் ரகுமான் அவர்களை ஒரு முறை பேட்டி எடுத்து இருந்தார். எனக்குத் தெரிந்து, ரகுமான், மிகுந்த சிரிப்போடு, நன்கு உரையாடி கொடுத்த ஒரே பேட்டி அதுதான். ஆசுக்கர் விருது பெற்ற பின்னர் வந்தது என்று நினைவு. விவேக்கின் இசை அறிவு பற்றி அப்போதுதான் எனக்குத் தெரிந்தது. பியானோ வாசிக்கும் அளவு இசை கற்று இருந்திருக்கிறார். எத்தனை நடிகர்களுக்கு இப்படி பன்முகத்திறமை இருக்கும் என்று தெரியவில்லை. அதில்லாமல் "பிரபுதேவா" அவர்களை அறிமுகப்படுத்த "எங்களுக்கெல்லாம் ஆண்டவன் எலும்பை வைத்து படைத்திருக்கிறான்;  spring, rubber எல்லாம் வைத்து ஒருவரைப் படைத்து இருக்கிறார் அதுதான் பிரபுதேவா" என்று ஒரு நிகழ்ச்சியில் பேசினார். மிக "formal" ஆக இல்லாமல் இயல்பான நகைச்சுவையை அவரால் தன் பேச்சுக்களில் கொண்டு வர முடிந்தது. வைரமுத்து, கலைஞர், கமல் என்று பலரைப் பற்றியும், அவர்கள் இருக்கும் மேடைகளிலேயே, லேசாகச் சீண்டி கிண்டல் செய்ய அவரால் முடிந்தது. இயக்குநர் சங்கரிடம் நல்ல நட்புணர்வு கொண்டிருந்தார், "எந்திரன்" அறிமுக விழா கூட அவர்தான் நடத்தினார். இது மட்டும் அல்லாமல், வைரமுத்து, கலைஞர், பிரபு போன்றோரைப் பற்றி பேசினாலே அவர்கள் போலவே மிமிக்கிரியும் செய்வார்.

சந்தானம் போன்ற இளைய தலைமுறை நகைச்சுவை நடிகர்களிடம் பொறாமை இல்லாமல் பழகி இருக்கிறார். இதில் வடிவேலுவை விட உசத்தி. அதனால்தானோ என்னவோ, அவருக்கு "செல்முருகன்" என்ற நல்ல ஆயுள்கால நண்பன் வாய்த்தார். கிரேசிமோகனுக்கு ஒரு மாது கிடைத்ததுபோல, விவேக்குக்கு ஒரு செல்முருகன் என்று பலமுறை நினைத்து இருக்கிறேன். சில நட்புகள் + உறவுகள் புரிதலுக்கு அப்பாற்பட்டவை.

என் நண்பர் நிகாந்த் அவர்கள் இருமுறை "வடிவேலு பிடிக்குமா விவேக் பிடிக்குமா" என்ற வகையில் டுவிட்டரில் ஒரு கேள்வி எழுப்பினார். அப்போது நான் சொன்னது, "வடிவேலு உடல்மொழி மூலம் நகைச்சுவை செய்பவர். விவேக்கால் அதுவும் செய்ய முடியும், அறிவுடன், கூர்மையான கருத்துகளையும் நகைச்சுவையாக சொல்லவும் முடியும். அதனால், விவேக்கே ஒப்பீட்டளவில் திறமையானவர்" என்பது போல பதில் அளித்து இருந்தேன்.

கோவிட் lockdown எல்லாம் வந்தபோது, போண்டா மணி, கொட்டாச்சி போன்ற நகைச்சுவைக்  கலைஞர்களுக்காக  எதோ யூடியூப் அலைவரிசையில் வந்து பணம் திரட்ட முயன்றார். இதெல்லாம் செய்யத் தேவையே இல்லை ஆனால் பொதுநலம் அவரின் மனத்தில் இருந்தது. சொந்த வாழ்வில் சோகங்கள் இருந்தாலும், நல்லவராகவும், இயல்பிலேயே நகைச்சுவை உணர்வுள்ளவராகவும் வாழ்ந்தார். கிரேசிமோகன் போலவே, காலம் திடீரென்று அவரைப் பறித்துக் கொண்டுவிட்டது. அதிகம் சிரமப்படாமல் உடனே போய் விட்டார். போய் வாருங்கள் விவேக். வாலி, நாமுத்துக்குமார் ஆகியோருக்குக் கொடுத்தது போல உங்களையும் நேரில் பார்க்காமலேயே விடை கொடுக்கிறேன். ஒரு முறை பார்த்து பேசி இருந்திருக்கலாம்.

Amazon book review

As some of you may remember, I am a big fan of Amazon. They are probably the most customer obsessed company in my experience. In the last three odd years (much before Corona induced lockdowns), I have been exclusively purchasing things, ranging from my innerwear to a washing machine, from them only. In some of the startups that I have advised, I have recommended people to go with AWS instead of GCP or Azure, only because of the much superior customer support system in Amazon. They are quite good at caring about customers. But there is one area, where they are extremely unlike-Amazon. It is in handling of reviews for Tamil (and other non English languages in India probably) ebooks.

Even though Amazon sells Tamil ebooks, they do not accept reviews in Tamil text. But the problem is they are not forthright, honest about this. When I submit a review, in Tamil text, they happily take the review and display a message that it will be published after a short review. But invariably within a few minutes, I get a vague email like below:

Amazon is even conducting a book writing competition named PenToPublish, where reviews are playing a big role in deciding the winner. Despite that, they are not accepting Tamil reviews for Tamil ebooks. It is not merely the rejection of Tamil reviews, but the manner in which they reject the review is insulting. They claim that the review is violating community guideline as if I have written anything obscene.

It would take literally one line of Javascript to detect the language, a user is typing. As soon as the reviewer typed the first word of review, if it is not in English, the user can be warned, instead of giving false promise about evaluating the review and publishing it.

I understand that Amazon may not want to hire review verifiers for all the languages of India. But Amazon boasts of a great AI team and can it not translate and send to review for the English review-verifiers ? All it takes is will and for some reason, Amazon seem to be lacking it.

This particular time, the book review is for the amazing book எதிர்கால நினைவுகள் which I very strongly recommend, if you are interested in a book that deals with Minds, Psychology, Psychiatry etc. and in a thriller pace. The book review as usual got rejected. I escalated this to the official Judges of the PenToPublish contest, Mr. Saravanakarthikeyan and Mr Charu Nivedita, in their personal email addresses. But they have not responded, probably because the review system is not in their control. So I am blogging about this, hoping to get some visibility for this issue, and fix this once and for all.

In the past, I have had multiple reviews getting rejected, just for writing in Tamil. However, If I raise and complain about it in Twitter or other social media to the Amazon support team, then the review gets published, with no changes. Now I am on a social media break and I have no other means of escalating this than blog about it. Amazon, please fix this issue, just like how you care about your customers in all other areas. Thanks.

Full Disclosure: The author of the book mentioned is a social media acquaintance of mine, but the review/recommendation is totally my decision, from the perspective of a neutral reader.

2020 Learning retrospective

Update:
The post was edited after it was published, to fix some links. Thanks to Sridhar for reporting it.

----
This is a series of blog posts, that I write every year to document and reflect on the technology learnings, that I have had in the year, outside of the day job.

Previous editions: 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013

2020 is the strangest year of our generation. For almost the full year, I have worked from home, without an office, except for the first few weeks, much like the rest of the programmers of the world in this terrible year. The boundary between office work and home work has totally blurred. I have worked as a remote engineer earlier in my career for Open Source dayjobs. But they were for established companies with longer timelines. Also, everyone understood remote job and have been veterans at it. This time however it is for a startup and under time-pressure.

A lot of credits for my managers in US, who spent a lot of sleepless nights and day to make us in India productive. This usually does not happen often. In most of my experience, the Indian off-shore teams usually adjust to the whims and fancies of the American counter-parts. In one particular ex-employer, it went to the extent of me having to relocate to SFO for a few months, because then managers did not understand the concept of a remote team, but wanted a cheap Indian off-shore center. I digressed.

With schools closed, parents and children home-locked, I got less and less time to spend personally on me. However, Thankfully, this is the year that I have fully quit social media and so had better quality time at my disposal, despite the lockdowns. This year, I tried writing a lot more and have written plenty of blogposts. That is a big win. The ability to write clearly and elaborately proved to be more useful in dayjob too when we had to work remotely with all the team-mates physically away.

Some of the things that I played with this year are:

• Google Cloud Run: I have been helping a friend with the engineering side of things, on-and-off, for a company that he founded. I have used Google Cloud Run for the deployments of the software for the company. The workload is mostly bursty and cloud run proved to be quite perfect. We had an existing system on AWS Lightsail, parts of which we re-wrote and deployed via Cloud Run. The Lightsail used to cost about 5-10 USD per month and with Cloud run we are running it for free, thanks to Google's free-tier.
• Cloud run is quite the evolution of AppEngine, which I have used a few years (almost a decade) back. Somehow, the appengine progress stagnated, even when other PaaS systems (like AWS Beanstalk, Heroku etc.) evolved. I am quite happy to see that Cloud Run seem to gain momentum. AWS is not far away with its Fargate but I somehow have a soft corner for GCP and the free credits offer swung us towards Cloudrun.
• Played around with Dokku for a bit and it looks promising, although not backed by any big names.
• There is a still a void for databases/persistence that works serverless. I mean, there are proprietary database solutions like DynamoDB, Serverless Aurora, Firestore database etc. but we lack a genuine FOSSy, vendor-neutral solution. Anyone who targets this will address a big pain point for small companies that want to move to cloud.
• Tried doing a bit of hacking to implement a (pseudo-)SQL store on top of a S3 like filestore. But the idea turned out to be so bad that I had to abandon it. Played with Digitalocean spaces and an old SQL parser of mine during this exercise. DO is quite an interesting company to watch for in the years to come. Their DB, Kubernetes offerings seem like a good offering. They have an Apps (paas) offering too. They offer predictable pricing, which for some reason seem to elude both AWS and GCP.
• Read a bit about the Clickhouse and Keycloak internals. But this was done as part of dayjob also, so cannot claim to be fully because of self-interest.
• Have been programming full time on VisualStudio Code off-late. The official Go plugin for VSCode seem to get better with every release. Cheers for VSCode if you are doing Go or Typescript.
• Stumbled on to Oh-My-Bash and have fallen in love with it. I have moved away from zsh and been using oh-my-bash exclusively. The plugins for Golang, Kubernetes, Git, Powerline are all very helpful and handy. If you are using zsh, do consider this, for a better terminal experience with less effort.
• Been using jq for some time now. In dayjob as well as hobby projects, been looking at a lot of JSON outputs and this has come handy. If you are looking to learn a new tool to make you productive, this is a good candidate. There is also a fx tool which is more mouse-friendly and modern. jq development seems a bit stalled but the product is enough for my needs and has a more active stackoverflow community. There are similar tools for YAML too (yq) but I prefer JSON.
• Briefly played around with a few No-code or less-code solutions. Was not very impressed with any of them to mention. Though they feel like good supplementary things, I do not foresee them replacing a full-time developer in the near future. This could also be because I am biased as a programmer.

This year also, I did NOT learn Rust or Data Science, even though I wanted to learn these for a few years now. With news floating around about Mozilla and layoffs, I may never need to learn Rust probably. During the Corona lockdowns, there were plenty of visualizations being done as FOSS projects. I wanted to help and learn during that time, but could not get any time devoted for it.

There is one pet project of mine, let us call it V, that I want to start implementing, but never got around to, because of lack of time to read the corresponding literature. I am hoping to make progress on it in 2021. Let us see what surprises future holds. 

Hopefully, by 2021, a vaccine for corona would have been developed and available for everyone in the planet; no new virus strains / pandemics happening. 2020 has been quite stressful and draining, both physically and emotionally. I am hoping that 2021 would be better.

Repairability

My Macbook Pro

I have a Macbook pro retina 15 inch, that I bought in 2016. A few days back, the battery started bulking up and the laptop has totally stopped working. It has grown so big now that I cannot keep the laptop in a flat surface; it almost rocks like a see-saw. The touchpad panel is also feeling the bulge. The Macbook pro is not even switching on now, presumably to safeguard against battery explosions.

I bought the laptop 4 years back, for about 200,000 INR (~2700 USD / 2200 EUR). Electronics are very costly in India :( This is the pre-touchbar Macbook pro. I did not like the new keyboard in the then new Macbooks (the first edition with the touchbar). Luckily, I did not purchase the touchbar version which probably is one of the worst electronic devices ever manufactured.

I took my macbookpro today to a nearby Apple service center and I was told that the battery replacement would cost about 40,000 INR (~550 USD / 450 EUR). For such a costly laptop, it has a terrible battery longevity. I have no interest in paying this much for just a battery for an old laptop which is anyway not fun anymore to work on. I could purchase a new laptop with this money. For this money I could even setup a private cloud of a few Rasperry PIs and even launch kubernetes in them for fun.

I thought that I could purchase a battery offline and replace the battery. But to replace the battery, you need to disassemble almost everything (Harddisk, Speakers, CPU, fans, etc.) in a macbook and use chemicals (acetone). Thankfully Apple is not yet making cars, otherwise, to change Engine oil, we may have to dissasemble the headlamps, engine, transmission, differential, etc. 

What is more evil is, The Macbook pro will not work without a battery even if it is plugged in an electric power supply. I do this for my old HP laptop (for parents+kids) whose battery is long gone. The magsafe charger of Macbook is another well-known disaster. I believe that Apple gets a lot of undeserving praise for their hardware. They have shiny aluminium body, a good screen and the best touchpad; But their Thermal management, Longevity, Repairability are all abysmally bad. I have replaced the charger three times in ~3 years because the plastic covering near the charging point goes bad in daily usage and the internal wire gets damaged. The wires also become very yellow and dirty in Indian climate, for some reason. Even people far more connected and influential than me, could not change Apple's behavior.

I personally, am never buying any apple device or Macbook pro ever again, for personal use. It's just because I do not like their greed and exploitation of vulnerable customers.

Thinkpads

The only reason I bought the Macbook pro in 2016 was because I had to do some iOS app development. Prior to that in my $DAYJOBs I have almost exclusively used Thinkpads right from the days they were owned by IBM (and had an extra-ordinary keyboard) until they were sold off to Lenovo (and have this chiclet non-sense). The old Thinkpads were a delight to have. We could replace the batteries, replace the fans, replace individual keys etc. We could also add RAM or Disk whenever we need, how much ever we need. All without needing anything more than a normal screwdriver set.

Good things are not meant to last. Just like how Macbooks have gone worse, Thinkpads too have gone worse. In my current $DAYJOB I use a Thinkpad E series (the cheapest version) and it is terrible. The management of Lenovo is either dumb and do not understand what its loyal customers want; or just plain evil (or capitalistic extremists) and embraced planned obsolesence.

The thinkpad now comes in many series L, T, X, P, E etc. and almost none of them have external batteries.  Almost all of them have the RAM soldered and cannot be replaced. If the soldered RAM goes wrong, we need to throw away the laptop. Thinkpads were supposed to be the most developer friendly laptops. But even in 2020, we cannot get a single 32GB RAM in any of the medium cost thinkpad ranges. If you want anything more than 32GB RAM, you must shell out a lot of money and go for a ridiculously high cost series with 4k screen or some such luxury that I do not want. And their fingerprint readers never seem to reliably work on Linux for some reason, despite most kernel developers using Thinkpads.

E Waste and Green Earth

When I was in school, I have lived in a house with no electricity. I have then grown up and lived in Indian towns where 8-12 hours power cut per day was not unheard of. Luckily I now live in a big Indian city where powercuts are just an occasional weekly-few-hours affair. If it were not for the powercuts, I would happily purchase a desktop instead of a laptop. Atleast until now, desktops (Not those integrated all-in-one pieces) age better than laptops. But powercuts are a part of life where I live and I need battery backup.

Mobile Phones

Laptops and desktops are only a small part of the story. Now, with mobile phones coming on, the amount of e waste getting generated is exploding (literally in some sense). Android is a bigger culprit than Apple here. Even Google (which does not have "Do no evil" as a motto anymore) is refusing to push updates for pixel phones that are just 3 years old.

Once electric cars become more available, it is going to be worse for third world nations which import e waste. Rich billionaires and millionaires will claim to be more green by switching to electric cars and will send off the batteries to electronic graveyards in the other side of the Earth.

By making it difficult to replace/recycle batteries in laptops, phones, OEMs are making the world generate a lot of e waste. The first world nations worry about e-waste polluting their water and land, so what do they do ? They simply dump it out to third world nations, like India, Vietnam etc. As if, us people of these nations, do not have enough things to worry about on our own, now we have to accomodate tonnes of these e-wastes, which spoil our water and pollute our air.

We cannot even protest against these e-waste processing units that import world's junk, because most of the third world nations do not even have healthy democracies where citizens can opine against the Government/rulers, unlike the west.

What to do ?

The European Union atleast is trying to do something, while rest of the world seem to be not bothered. The USA especially has a lot of responsibility, because most of the OEMs like Apple, HP, Dell, etc. are walking the evil path of denying repairability and increasing sales, only to please the wallstreet and their $SHARE_SYMBOLs in the American stock market. It is pointless to spend millions for green-earth initiatives, if you do not produce re-cyclable / repairable electronic gadgets.

What can we Engineers do to combat such planned obsolecence and promote right-to-repair and recycling ? 

Honestly, I do not have an answer. May be we could influence in our small circles of hardware purchase. When your $EMPLOYER is looking to update the company hardware and get laptops for everyone, insist them to get only hardware which can be easily repaired.

If you work for an e-commerce giant (like Amazon, Walmart, EBay, etc.) push your employer to provide "Repairability score" as a filter condition in the product pages (similar to 3*, 4*, 5* , etc.) of electronic devices. May be if enough companies/customers start demanding these, the OEMs will have a financial motivation to do the right thing.

Are there any other steps that you believe that we as individuals could do to bring a change ? If so, please comment. 

What laptops do you like using that have a good repairability score, even in 2020/2021.

Thanks for coming to my TED talk ;-)

PS: If you know any good third party battery (which wouldn't explode in hot Indian weather) for Macbook Pro please let me know. If you refer a mechanic/shop who does the Macbook battery replacement in Chennai/Bangalore, India, that would be even better.

paavam theerthidum

நான் பாடல் கேட்க ஆரம்பித்த நாட்களில் இருந்தே மெட்டினை விட வரிகளையே அதிகம் விரும்பியிருக்கிறேன். எங்கள் வீட்டில் எப்போதும் இலங்கை வானொலி அதிகாலைகளில் ஒலிக்கும் (இன்று ஒரு தகவலுக்காக நடுவில் கொஞ்சம் மாற்றிக் கொண்டாலும்). 

இளையராசா தமிழ்நாட்டின் ஆகச்சிறந்த இசையமைப்பாளர்களில் ஒருவர். உலகப் புகழ் பெற்றவர். அவரின் இசை(மெட்டு/பின்னணி)யறிவு பேசப்பட்ட அளவு, அவரின் பாடல் வரிகள் எழுதும் ஆற்றல் ஏனோ புகழ்பெறவில்லை.  மெட்டுக்கு இயைந்து பாடல்கள் எழுதுவதிலும், சரியான மாத்திரை அளவுள்ள சொற்களை, சரியான இடங்களில் பொருத்துவதிலும் சொல்லின் செல்வர் அவர். 

பாடல்களில் ஏறுவரிசையில் (ஆரோகணத்தில்) நெடிலும், இறங்குவரிசையில் (அவரோகணத்தில்) குறிலும் வரவேண்டும் என்று பாடலாசிரியர்களிடம் கேட்டு வாங்குபவர். பாடல் எழுதுபவர்களின் வல்லின/மெல்லின எழுத்துப்பிழைகளைத் திருத்தும் அளவு தமிழறிவு உடையவர். அவரின் இசை போலவே, அவரின் தமிழும், சந்தச்சுவையோடு, அருவி போல, மழை போல, தங்குதடையின்றி சரளமாக விழும். அவர் இயற்றிய பாடல்களில் பலவும் பிடித்திருந்தாலும், அவரின் எழுத்தின் உச்சம் என்று நான் கருதுவது இரமணர் பற்றி அவர் எழுதி/பாடிய "இரமண ஆரம்" என்ற இசைத்தொகுப்புதான்.

இந்தத்தொகுப்பில் உள்ள "பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி வந்தேன்" என்ற பாடல் இயக்குநர் பாலாவின் "நான் கடவுள்" திரைப்படத்தின் வாயிலாக பலரையும் அடைந்து விட்டது. ஆனால் அதே தொகுப்பில் மேலும் சில நல்முத்துகள் உள்ளன. அவற்றுள் ஒன்று, "பாவம் தீர்த்திடும்" என்ற பாடல். அந்தப் பாடலின் வரிகள், இணையத்தில் சரியாக எங்கும் இல்லை. அதனால் என் இந்த வலைப்பதிவில் பதிந்து வைக்கிறேன். படிப்பதற்கு இலகுவாக இருக்க சீர்பிரித்து எழுதி இருக்கிறேன். கூடவே சேர்ந்து பாட வேண்டும், என்றால், சில சொற்களைப் புணர்ந்து பாடிக் கொள்ள வேண்டியிருக்கும்.

அருமையான வரிகள். ஆழமான, பொருள் பொதிந்த வரிகள். பிறவியின் நிலையாமையை பறைசாற்றும் வரிகள். புவியில் பித்துப்பிடித்து, அலைந்து திரியும், மானிடப்பதர்கள் நாம்; நம் தலைவன் இறைவன் ஒருவனே. பிறப்பும் இறப்பும் அறுக்கும் பெருமையன்  இறைவன் . இப்படிப் பல வகையிலும் அடியவர்கள் (சிவனடியார்கள்) இறைவனைப் பாடி இருக்கிறார்கள். திருவாசகம், தேவாரம் என்று பலரும் அவற்றைப் பன்னிரு திருமுறைகளாகத் தொழுகிறார்கள். அதில் சேர்க்கும் அளவுக்கு சுவை மிகுந்தவை இந்த இரமண ஆரம் பாடல் வரிகள். 

பட்டினத்தார் பாடல்களில் இருக்கும் இவ்வுலக வெறுப்பு, வள்ளலார் பாடல்களில் காணப்படும் எளிமை, அருணகிரிநாதர் பாடல்களில் காணப்படும் சந்தச்சுவை என்று அனைத்தும்  இவற்றில் உள்ளன.  தமிழ் இறைமை இலக்கியங்களை ஆழ்ந்து கற்று உணர்ந்த ஒருவரால்தான்,  இவ்வாறு எழுத முடியும் என்பது என் எண்ணம். இனி பாடலின் வரிகள்:

பாவம் தீர்த்திடும் கங்கையும்

பாலின் வெண்ணிறப் பிறைத்திங்களும் 

மேவிடும் பனிமேருவும் கொண்ட ஈசனே, பரமேசனே !

பாவ கங்கைகள் பாய்ந்து ஓடிடும்

பாழ் மனத்துப் பராரியாய்,

சீவனே கொண்டு செல்கிறேன் 

சீர் என்சிந்தை உள் செலுத்துவாய்!

கூப்பிடும் கைகள் கொண்டு(உ)னைத் தொழும் 

கோடிகோடி நற்தேவரும்; கூவுவார் கூடிப்பாடுவார், 

ஏற்றும் குன்று உரு (திருவண்ணாமலை) கொண்ட குருவனே !

காப்பிடும் காயத்தோப்பிலே 

காலம் போக்கிடும்

கடைக்கேடன் யான் !

காத்து நீ கரை சேர்த்திடாய், எனை 

ஏற்றிடா தாளில் ஏற்றுவாய்!

மெய்யிலே, நான்மறையிலே 

நடுமையென உறைந்தவா !

தையற்கே தன்னை தந்தவா 

தயை கொண்டவா,  தாயின் மேலவா !

பொய்யிலே, புழுப்பையிலே கிடந்து (து + ஐ = தை)

"ஐயனே" என்று அரற்றுவேன்.

மெய்யுலகத்துக்கு ஏற்றியே 

எந்தன் மேன்மைக்கே,

கைகள் காட்டுவாய் !

பிச்சையே, உனது இச்சையாய்க் கொண்டு 

சுற்றிக் காடு திரிந்தவா !

எச்சில் வைத்து, ருசித்துத் தந்ததை,

மெச்சி உண்ட மேலானவா !

பிச்சையாய், வினை மிச்சமே இட்ட 

நச்சு தேகம் கிடக்கிறேன்.

மெச்சி வாய் புகழ்ந்து ஏற்றினேன்,

என்னை மெல்ல மலர் தாள் ஏற்றுவாய் !

எண் இலாதவர் எண்ணிடும் 

எண்ணற்கு அரியவா, எமக்கு உரியவா !

எண்ணிடில் எண்ணற்கு எளியவா,

பாண்டித் தென்னவா, எங்கள் மன்னவா !

எண் இலாதவர் எண்ணிடும் 

எண்ணற்கு அரியவா, எமக்கு உரியவா !

எண்ணிடில் எளி வந்தவா,

பாண்டித் தென்னவா, எங்கள் மன்னவா !

எண்ணிடா வந்த தேகமே, இதில் 

என்னதான் பண்ணற்கு ஆகுமோ !?

அண்ணலே, கண்ணின் மின்னலால்,

இந்தப் பின்னலைப் பிரித்து ஓட்டிடு!

உன்னை  நாடியற்கு என் சுழி எனை

தன்னைப் போல் செய்த தன்மையா,

பின்னை நாடிய அன்பர் பின்னமும்,

தீர்க்கும் அ(ன்)னலைக் கொண்டவா!

உன்னைப் பாடிடும் என்னை நீ இனி

என்ன செய்திடப் போகிறாய் !?

அன்பினால், அருட்கண்ணில் நோக்கி, 

உன் மென்மலரடி சேர்த்திடு!

இரமண சற்குரு, இரமண சற்குரு 

இரமண சற்குரு, இராயனே 

இரமண சற்குரு, இரமண சற்குரு 

இரமண சற்குரு, இராயனே!

chadhir bharatanatyam

மகளின் தோழிகள் பரதநாட்டியம் கற்றுக் கொள்கின்றனர். அதனால் அவரும் ஒருவித Peer Pressure க்கு ஆளாகி நாட்டியம் கற்று வருகிறார். உண்மையிலேயே நாட்டியத்தில் அவருக்குப் பெரியதாக ஆர்வம் இருப்பதாக நான் கருதவில்லை. ஆனால், உடலின் வளைவுத்தன்மை (Flexibility), சமநிலை (Balance), உறுதி (Strength), களைப்பின்மை (Stamina) போன்றவற்றுக்கு நடனம் உதவும் என்பதால் நானும் தடை போடவில்லை. தவிர, அமலா போல் அழகுணர்ச்சி, தெள்ளிய முகம், நளினம் எல்லாம் கிடைத்தால் நல்லதுதானே ;-) ! மகளாருக்கு ஆர்வம் இருக்கும்வரை கற்றுக் கொள்ளட்டும், அவருக்கே வேண்டாம் என்று தோன்றினால் நிறுத்தி விடலாம் என்றுதான் இருக்கிறேன்.

சிதம்பரத்தில் வளர்ந்ததால், என் உடன் பயின்ற வகுப்புப் பெண்களே கூட நடனம் ஆடியதைக் கண்டதுண்டு. காதலன் திரைப்படம் எங்கள் ஊரில் படமெடுக்க வந்தபோது, என் வகுப்புப் பெண்கள் அதில் நடனமாடச் சென்றனர். பள்ளியிலும், கல்லூரியிலும் நெருங்கிய நண்பர்கள் சிலரின் மனைவிமார் கூட நாட்டியப் பேரொளிகள்தான். நெருங்கிய நண்பர், கல்லூரி Senior ஒருவரின் மனைவி (அவரும் கல்லாரி Senior தான், காதல் திருமணம்)  அமெரிக்க /ஐரோப்பிய குழந்தைகளுக்கு பல ஆண்டுகளாக பரதநாட்டிய வகுப்புகள் எடுக்கின்றார். COVID எல்லாம் வருவதற்கு முன்பிருந்தே அவர் தொலைதூரக்கல்வியை (RemoteTeaching) பயன்படுத்தத் தெரிந்தவர். எங்கள் கல்லூரியின் அனைத்து விழாக்களிலும் அவர்தான் நடனமாடி தொடங்கி வைப்பார். அவரின் தொடர்பு எண் / மின்னஞ்சல் (email) வேண்டுமென்றால் பின்னூட்டம் இடவும்.

ஒரு பழைய பாலகுமாரன் நாவலில், "பெண் பிள்ளைகள் நாட்டியம் கற்றுக் கொண்டால் ஒருவித ஒப்பனைப் (makeup) பைத்தியம் பிடித்து விடும்" என்ற பொருளில் எழுதி இருப்பார். பாலகுமாரன் நாவல்களில், கதை போய்க்கொண்டே இருக்கும்போதே, திடீரென்று யாரேனும் ஒரு பாத்திரம் புகுந்து, "எது சரி, எது தவறு, எது செய்ய வேண்டும்" என்றெல்லாம் அறிவுரை வழங்கும். பெரும்பாலும், பாலகுமாரன் தன் கருத்துகளைத்தான் இப்படி வெளிப்படுத்துவார். ஒரு நாவலில் "இந்தியர் அனைவரும் இந்தி கற்க வேண்டும்" என்பார், மற்றொன்றில் "ஒவ்வொரு இந்துவும் பகவத்கீதை படிக்க வேண்டும்" என்பார். அவரின் பெரும்பான்மையான அறிவுரைகளில், படிக்கும்போது ஏற்பு இருந்தாலும், இப்போது இல்லை. என் எண்ணங்கள் மாறி விட்டன (வெளிநாட்டினருடன் வேலை, பெண்ணுரிமை பற்றிய படிப்புகள், பெரியார், கலைஞர், இன்னபிற காரணங்களால்). ஆனாலும் எப்போதோ ஏழாவது, எட்டாவது வகுப்பில் ஏதோ நாவலில் படித்த இவ்வரி இப்போதும் மண்டையில் உட்கார்ந்து கொண்டு யோசிக்க வைத்துக் கொண்டிருந்தது. மகளார்:  தன் தோற்றத்தை வைத்து, தன் தன்னம்பிக்கையை வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது, என்றுதான் நான் விரும்புகிறேன். அதே நேரம், "இதெல்லாம் ரொம்ப யோசிக்க வேண்டாம். இப்போதைக்கு வகுப்புகளுக்குச் செல்லட்டும். பிறவற்றை பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்" என்று என் உட்குரல் சொல்வதால் இப்போதைக்கு வகுப்புகள் தொடருகின்றன.

எனக்கு ஓரளவுக்கு பாடல் எழுத வரும். சந்தம், மோனை, எதுகை, இயைபு என்று சுவையோடு.  ஆனால் மொழியறிவு இருக்கும் அளவு இசையறிவு இல்லை.  இசை கற்றுக்கொள்ள நேரம் இருந்த வயதில் பெரிய அளவில் ஆர்வம் இல்லை.  இப்போது ஆர்வம் இருக்கிறது நேரம் இல்லை. இசை, நடனம் இரண்டையும் ஓரளவுக்குக் கற்றுக் கொள்ளுதல் நலம்தான் (கமல்/கிரேசி:  ஆடி(க்கொ)ண்டே பாடுவது இல்லை, மூச்சு வாங்கும்). ஆனால், நடனம் என்பதில், தன்னை இழந்து, தன் கட்டுப்பாடு (Control) இழந்து நின்றால்தான், சிறந்த நடனக்கலைஞர் ஆக முடியும் என்று திடமாக நம்புகிறேன். "கண்ணா வருவாயா" என்று ஒரு பெண் ஏங்கி நிற்பதில், தன் கட்டுப்பாட்டை இழந்து நிற்பதில் எனக்கு பெரிய ஆர்வம் இல்லை. இசையில் / பாடுவதில் இப்படி தன்னை இழத்தல் பெரிய அளவில் தேவை என்று நான் நினைக்கவில்லை; கணிதம் போல, நிரல் எழுதுதல் (Programming) போல, ஒரு Pattern பிடிப்பதிலேயே இசையில் ஆளுமை பெற்று விட முடியும் என்றே நினைக்கிறேன்.

இவையெல்லாம் ஒரு புறம் நிற்க. இப்பதிவின் நோக்கம் வேறொன்று (இத்தனை முழத்துக்கு  எழுதிய பிறகு).

1) பரதநாட்டியத்தில் "அரைமண்டி" என்று ஒன்று உண்டு. இதனை விளக்கிய, என் மகளின் ஆசிரியர், "Araimandi means this Sitting position in Sanskrit" என்றார்.

2) தட்டடவு என்ற அடிப்படை பற்றி சொல்லிய ஆசிரியர், "தெய்யாஆஆஆ தெய்" என்று அதற்கு Jathi கூறினார்.  வகுப்பு முடிந்த பிறகு என் மகளும் இதையே என்னிடம் சொல்லிக் காண்பித்தார். நான் "தெய்" என்பதற்குப் பதிலாக "தை" என்று சொல். தமிழில் "தெய்" என்று எழுத்தே இல்லை என்றேன். இன்று வகுப்பில் என் பெண் "தை" என்று சொல்ல, ஆசிரியர், "You should not say 'thigh', like a child, you should say 'theigh' " என்று திருத்தினார்.  வகுப்பு முடிந்த பின்னர் "உன் ஆசிரியர் என்ன சொல்கிறாரோ அதையே வகுப்பில் செய். எது சரி, எது தவறு என்பதைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்" என்று நான் கருத்து கந்தசாமினேன். "உங்களிடமெல்லாம் மாட்டிக் கொண்டு என் தலையெழுத்து" என்ற வகையில் மகளார் ஒரு பார்வையை வீசினார்.

பதிவின் நோக்கம்:

இவ்விரு நிகழ்வுகளும் என் தனித்தமிழ் உணர்வை கொஞ்சம் சொரிந்து விட்டன. இவ்விரண்டையும் பற்றி கொஞ்சம் தேடிப் பார்த்தேன். இராகவன், கரச முதலான சில தமிழறிஞர்களிடமும் பேசினேன்.

அரைமண்டி:

அரைமண்டி என்ற சொல்லுக்கும், வடமொழிக்கும் (Sanskrit) ஒரு சுக்கும் தொடர்பில்லை. தமிழில் "அரை" என்றால் இடுப்பு. உடலின் அரைபாகம் (Half part) இருப்பது "அரை". உடலில் கால் பாகம் (Quarter part) இருப்பதால் கால் (தொடைக்குக் கீழ் இருக்கும் பகுதி).

மண் என்றால் தரை. மண்டுதல் என்றால், குவிதல், மண்ணோடு சேருதல், தாழுதல் என்று பொருள் வருகிறது. அரை மண்டுதல் என்றால், இடை/இடுப்பு கீழே மண்ணை நோக்கித் தாழுதல் என்று பொருள். மண்டி என்ற சொல்லுக்கு நிறைந்து பரவல் என்ற பொருள் வருவதால் அரிசி, பருப்பு போன்றவற்றை விற்கும் கடைக்கும் "மண்டி" என்றே பெயர் வருகிறது. அரைமண்டி என்ற சொல் தமிழ்தான் என்று உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேன். தமிழ் அரைமண்டியை எல்லாம் "Sanskrit" கணக்கில் எழுதுவது, "யாரோ அனுப்பிய வெள்ள நிவாரண நன்கொடைப் பொருட்களுக்கு, தன் பெயர் Sticker ஒட்டிக் கொண்ட Jayalalitha செய்ததைப் போலத்தான்".

STDன்னா வரலாறு

ஒரு காலத்தில், சதிர் என்றும் தேவதாசி ஆட்டம் என்றும், தேவரடியார் ஆட்டம் என்றும் கொச்சையாக, அறியப்பட்ட இவ்வாட்டம்; பெண்களை விபச்சாரத்துக்கும், கோவில் நிர்வாகத்தினரின் சிற்றின்ப ஆசைகளுக்கும் தள்ளிய இவ்வாட்டம், "ருக்மணி தேவி அருண்டேல்" என்னும் அம்மையாரின் நன்முயற்சியினாலும், இன்னும் பிற சமூக / கலை ஆர்வலர்களால் "பரதநாட்டியம்" என்று பெயரிடப்பட்டு புனிதப்படுத்தப் பட்டுவிட்டது. 

வழுவூர் இராமையாபிள்ளை, பந்தநல்லூர் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை என்று பல்வேறு நபர்களும், தத்தம் பாணியில் முற்காலத்தில் சொல்லிக் கொடுத்து இருந்தாலும், சென்னையைப் பொறுத்தவரை, நான் பார்த்த ஆசிரியர்கள் அனைவரும் கலாச்சேத்திரா என்ற நிறுவனம் (திருமதி, உருக்மணி தேவி அவர்களால் நிறுவப்பட்டது) வழியாகவே பயின்றவர்களாக இருக்கின்றனர். இவர்கள் பல்வேறு பாணியிலும் அறிந்தவர்களா இல்லையா என்பது தெளிவில்லை. நானும் கேள்வி கேட்டு அவர்கள் நேரத்தை வீணாக்க விரும்பவில்லை.

19ம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இருந்து, பெரும்பாலும் இக்கலைகளை பார்ப்பனரே கற்று வருவதால், இப்படி அரைமண்டி போன்ற தமிழ்ச்சொற்களும் வடமொழி என்று பரப்பப் பட்டுவிட்டனவா என்று தெரியவில்லை.

தெய் / தை பற்றி இன்னும் தெளிவு இல்லை. உங்களுக்குத் தெரிந்து இருந்தால் பின்னூட்டத்தில் விளக்கினால், அறிந்து கொள்ளுவேன். 'தை' தவறு என்று சொல்லுவதை ஏனோ என் தனித்தமிழ் மனம் ஏற்க மறுக்கிறது. வீட்டருகில் இருக்கும் மற்றொரு சிறந்த பரதநாட்டியக் கலைஞரிடம் பேசியபோது, "தெய்" என்றுதான் அவரும் பயின்றதாகத் தெரிவித்தார். அதே போல எல்லா வித முத்திரைகள் (Mudhra என்று ஆசிரியர்கள் உச்சரிப்பில்), அடவுகள் பெயர்களும் தமிழ் மொழியில் இல்லை. இவை எல்லாம் ருக்மிணி தேவி அம்மையார் மாற்றினாரா, அல்லது தொன்றுதொட்டே இவற்றின் பெயர் தமிழில் இல்லையா ?

சிலப்பதிகாரத்திலும், புறநானூற்றிலும் சதிர் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளதாக அறிகிறேன். இதனைப் பற்றி யாரேனும் தமிழாசிரியர்கள் நூல்கள் ஏதும் எழுதி இருந்தால் தெரியப்படுத்தவும். பாடல்களும் விளக்கவுரையுமாக சதிர் பற்றி சங்க இலக்கியங்களில் வேறேதும் குறிப்புகள் உள்ளதா என்று பார்க்க வேண்டும். இந்த "உருக்குமணி தேவி அருண்டேல்" அம்மையாரின் வாழ்க்கை வரலாறு வியக்க வைக்கிறது. அவரின் விக்கிபீடியா பக்கத்தை ஒருமுறை வாசித்துப் பார்க்கவும். உலகைச் சுற்றி வரும்போதுதான் நம் உள்ளூரின் அருமைகளும், இழிவுகளும் நமக்கு உரைக்கின்றன.

திரையிசைப் பயணம் - காணொளித்தொடர்

நண்பர் arvenky அண்ணா டுவிட்டர் தளம் வழியாகப் பழக்கம். மென்மையாகவும் மேன்மையாகவும் பேசக் கூடியவர். சங்கிகளும், உடன்பிறப்புகளும்; தல தளபதி இரசிகர்களும்; இளையராja இரகுமான் இரசிகர்களும்;  தங்கள் போர்க்களமாக டுவிட்டரை மாற்றிக் கொள்வதற்கு முன்னர், விக்கிரமன் படம் போல மகிழ்ச்சியாக இருந்த, தமிழ்ச்சந்து காலத்தில் இருந்தே பழக்கம். தமிழ் டுவிட்டரில் பல சிறு/பெரு குழு/வட்டங்கள் உண்டு. சில வட்டங்கள் அரசியல் சார்ந்து அமைந்தவை. சில பக்தி சார்ந்து அமைந்தவை. தங்கள் சாதிக்காரர்களாக மட்டும் பார்த்து அமைத்துக் கொள்ளும் வட்டங்களும் உண்டு. இப்படிப் பல வட்டங்கள் இருந்தாலும், எதிலும் தேங்கி விடாமல், யாரையும் பகைத்துக் கொள்ளாமலும் எல்லா இடங்களிலும், இயைந்து மகிழ்ச்சியாக இருக்கக் கூடிய ஒரு சில டுவிட்டர் கணக்கர்களில் முதன்மையானவர் அண்ணா.

கருநாடக இசை, சஞ்சய் சுப்பிரமணியன் என்ற பாடகர், கோவில்கள் பற்றிய செய்திகள், கோவில் பிரசாதங்கள் பற்றிய குறிப்புகள், இந்திய தொடர்வண்டித்துறை (Railways), பெங்களூரின் தோசைக் கடைகள், கோவையின் குளம்பிக் (Coffee) கடைகள், ஆணவ NRIகளை கேலி செய்தல் என்று பல துறைகளில் அடித்து ஆடுபவர். எப்போது குருதிக்கொடை (Blood donation) பற்றி கேட்டாலும், உடனே நான்கைந்து நபர்களுடன் இணைத்து (தச்சிமம்மு முதன்மையானவர் என்று நினைவு) கிடைக்கச் செய்பவர்.  நான் டுவிட்டரை விட்டு வெளிவந்ததில் பிரிவாற்றாமைப் பட வைக்கும் சிலவற்றுள் ஒன்று: அரவெங்கி அண்ணா, சின்னைப்பையன் ஒருவர், ஒரு கண்டிப்பான காவல்துறை அதிகாரி ஆகியோர்  இணைந்து கலக்கும் குழுப் பேச்சுக்கள்தாம்.

அண்ணா ஒரு தகவல் களஞ்சியம், "தில்லானா மோகனம்பாள் படத்தில், தவில் வாசிப்பவருக்கு அருகில் அமர்ந்து ஒத்து ஊதும் நடிகரின், எண்பதாம் பிறந்தநாள் இன்று" என்று சொல்லக்கூடிய அளவு தகவலறிவும், நினைவாற்றலும் கொண்டவர். இதனை இவர் எப்படி நினைவு கூர்கிறார் என்று நான் வியந்ததுண்டு. நான் ஒரு மென்பொறியாளனாக அதனை எப்படி செய்வது என்றுதான் யோசிக்க முடிந்ததே தவிர, அண்ணா அளவு நினைவுத்திறனுடன் இருக்க முடியவில்லை. 

 ஒரு talkshow செய்யுமாறு, பல ஆண்டுகளாக அண்ணாவிடம், நேரிலும், இணையத்திலும் சொல்லியிருக்கிறேன்.  தமிழில் நல்ல podcast கள் இல்லாத குறை பல ஆண்டுகளாக எனக்கு உண்டு. (சமீபத்தில் மரணவிலாs என்ற podcast கேட்டு வருகிறேன், நன்றாக உள்ளது, குறிப்பாக விலங்குப்பண்ணைகள் பற்றி ஒன்றும், பா இரஞ்சித் பற்றி ஒன்றும் கேட்டிருந்தேன்). இந்த குறையை நீக்க அண்ணா ஒரு திறன்வாய்ந்த நபர் என்பது என் துணிபு.

சமீபத்தில் அண்ணா 70,80 களின் திரையிசைப் பாடல்கள் பற்றி, அவர் நண்பர் கிரி என்பவருடன் இணைந்து பேசி இருக்கிறார். இரண்டு பாகங்கள் வெளிவந்துள்ளன. மிகவும் இரசனையுடன் பேசியிருக்கிறார்கள்.  அவர் முதல்வரியைச் சொன்னவுடன், பாடலின் பிற வரிகள் / மெட்டு போன்றவை நினைவில் ஓடுகின்றன. இத்தனை ஆண்டுகள் கழித்து நினைவு கூரும்படி, அக்கால இசையமைப்பாளர்கள் நல்ல பாடல்கள் கொடுத்திருக்கிறார்கள். பல பாடல்களும் நான் பிறப்பதற்கு முந்தைய பாடல்கள், அதனால், "அப்பாடல்களைக் கேட்டபோது நான் இளமைப்பருவத்தில் இருந்தேன் அதனால் நினைவில் நிற்கிறது" என்று கூட சொல்ல இயலாது. 

கருநாடக இசை என்று ஒரு குறிப்பிட்ட (இறை/சாதி/மத) வளையத்துக்குள் மாட்டிக் கொள்ளாது, மக்களின் வாழ்வோடு தொடர்புடையதாக பல்வேறு தளங்களில் திரைப்பாடல்கள் வெளிவந்து உயிர்ப்புடனும், புதுமையுடனும் இன்றும் வாழ்கின்றன. தங்களைப் புதுப்பித்துக் கொண்டே உள்ளன. Diversity என்பதற்குக் குறை இன்றி, பல்வேறு மக்களும், பல்வேறு பாடுபொருள்களிலும்  திரைப்பாடல்கள் இயற்றி இருக்கிறார்கள்.  இப்படித் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கும் திரைப்பாடல்களை ஆவணப்படுத்தவும், வரும் தலைமுறைகளுக்குக் கடத்தவும் என்று அண்ணா அர்வெங்கியும், கிரி அவர்களும் ஆற்றும் பணி மகத்தானது. வெறுமனே இசையமைப்பாளர்கள் / பாடலாசிரியர் பற்றி விக்கிப்பீடியாத்தனமாக "வாழ்க்கைக்குறிப்பு" என்று இல்லாமல், அப்பாடல்கள், வெளிவந்த காலகட்டம், நாட்டுநிலைமை, தாங்கள் அப்பாடல்களை நுகர்ந்த விதம் என்று நம்மை அக்காலகட்டத்திற்கே இழுத்துச் செல்கின்றனர். தெலுங்கு, கன்னடப் பாடல்கள் பற்றியும் பேசி இருக்கிறார்கள். தெலுங்கு, கன்னட மக்களே இவை பற்றி எல்லாம் பேசுகிறார்களா என்று தெரியவில்லை. உங்களுக்குத் திரை இசையில் ஆர்வம் இருந்தால் தவறாமல் கேட்டு மகிழவும்.

சுட்டி: https://www.youtube.com/watch?v=Z01_88as3R0